We hadden de laatste kerstkaart tijdens de kersttraining nog niet gepost of ik lag op de grond. Stoepje gemist. Enkel dubbel. Voor mij een domper op een leuke laatste BRC-training van 2019. Echt zuur! Er stonden lekkere trainingen en mooi crossen op het programma de komende weken immers! Geduld is een schone zaak, maar niet mijn sterkste kant. 
Sneller dan verwacht kon ik na vijf weken het lopen weer voorzichtig oppakken. Na een paar trainingen trok ik de stoute hardloopschoenen weer aan. Even een goede prikkel plaatsen. De lange cross van 11km rond het Henschotermeer in Woudenberg… 25 januari 2020. Een goed gevoel om weer een startnummer op te spelden en weer even alles te kunnen geven. Heerlijk! Wat zou deze eerste wedstrijd na het zuur weer zoet smaken.
‘Waarom vond ik dit ook al weer leuk?’ Herkenbare gedachten voor lopers, denk ik… Nou, vanaf km 5 ook een gedachte die regelmatig door mijn hoofd spookte. De bedenker van dit parcours heeft zich met sadistisch genoegen uitgeleefd! Geen zandpassage of heuveltje is onbenut gelaten. Een selectief parcours, zeg maar. Maar niet klagen! Je wilde immers toch zo graag weer lopen!
Het grootste deel van de cross hebben we het Henschotermeer in beeld. Mijn gedachten gaan terug naar lang geleden. Zo’n 35 jaar geleden leerde ik hier schaatsen. Achter een stoel, met opa en mijn vader. Vanuit het verre Zeeland waren we een dagje op bezoek bij opa en oma Meeuwsen in Woudenberg. Er moet nog een foto van zijn. In mijn herinnering in ieder geval. De 35 jaar die volgden op deze eerste schreden hebben het niveau nauwelijks omhoog gebracht. Laat mij maar lopen. En ik moet blij zijn dat ik hier al weer loop! ‘Tel je zegeningen’, zou opa Meeuwsen gezegd hebben…
De kilometers door het zand en over de heuveltjes rond het meer kruipen voorbij. Zware kost dit! Een pittige cross, daar is niks teveel mee gezegd. Opa (1995) en oma (1987) zijn er allang niet meer. Na de cross rijd ik naar de begraafplaats in Woudenberg – een paar honderd meter verderop – waar ze begraven liggen. Tulpen op het graf van het Hoofd der School en zijn zorgzame vrouw. Het is goed het verleden en je afkomst te blijven eren.
Maar nu nog een laatste kilometer door het zand richting de finish. De tank is echt leeg. Om mijn gedachten te verzetten denk ik terug aan de bezoekjes als klein ventje aan opa en oma Meeuwsen in Woudenberg, die altijd werden afgesloten met de avondmaaltijd aan de ronde tafel in de voorkamer. Eerste rookte opa nog even zijn sigaar op, terwijl oma druk in de keuken bezig was. Tijdens het koken maakte ze vast een zak krentenbollen klaar voor onze terugreis naar Zeeland. Want je zou maar trek krijgen na de maaltijd…
In mijn herinnering altijd op het menu: zuurkool met pudding toe. Na het zuur het zoet.
Lourens Meeuwsen
